vrijdag 23 maart 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Rik Leboeuf heeft zijn schaapjes op het droge. Hij is gelukkig getrouwd met Veerle, is de trotse vader van een slimme dochter en woont in een royale gezinswoning. Ook in zijn beroep gaat het Rik voor de wind. Hij is chauffagist, zelfstandig en dus vrijgevochten. Problemen, daar loopt Rik, een pietje precies tot op het maniakale af, met een wijde boog omheen. Daarom werkt hij uitsluitend met hoogwaardige materialen en kiest hij zijn klanten zorgvuldig uit. Tot die ene fatale dag, waarop hij afwijkt van zijn vaste ritueel en kennis maakt met Carina Misurata. Rik valt voor Carina, peilloos diep, en als de aantrekkingskracht wederzijds blijkt, voelt Rik zich als herboren. Hij weet geen blijf met zijn geluk. Voelt zelfs geen greintje schuldgevoel. Totdat Carina, versmacht door Riks blinde devotie voor haar, er een punt achter zet. Op dat moment ontdekt Rik dat Carina niet alleen gevoelens in hem heeft losgeweekt, waarvan hij het bestaan niet eens vermoedde, maar ook destructieve krachten, die hem gaandeweg veranderen in een meedogenloos monster.
Wat zou jij doen, mocht je ontdekken dat diep in jezelf een meedogenloze psychopaat verscholen zit waarvan je het bestaan niet eens kon vermoeden?
2 opmerkingen:
Heb 2 weken geleden uw boek, Spoorloos, gekocht en aan mijn dochter uitgeleend. Zij heeft een zoontje van 14 maanden en had het commentaar dat ze moeite had om het te lezen. Vooral het dagboek stak tegen. Nu heb ik het boek ook gelezen en heb zeer snel over het dagboek gelezen. Dat vond ik er inderdaad te veel aan. Verder is het een heel leesbaar boek, 'k had het in twee dagen uit.P.s. misschien zijn we toch een beetje te gevoelig? Ze, mijn dochter dus, zei wel dat ze uw anderen boeken zéér goed vond. Ik, haar moeder, vind uw boeken ook heel goed. Pedofilie vinden wij beiden een héél gevoelig ding. Misschien zijn wij de enigen?
Ik ben een echte fan, en heb al je boeken gelezen. Ik was er dus ook als de pinken bij om 'spoorloos' in de boekenwinkel te gaan halen hé ;-) Weer een prachtig stukje schrijfwerk. Wat 'anoniem' schrijft daar kan ik me in vinden. Ik ben zelf mama van een dochtertje van 18maand, en bij sommige fragmenten moest ik ook even slikken...maar tja das de realiteit. Zulke mensen bestaan nu eenmaal. Denk dat jij als schrijver soms net hetzelfde ervaart als je alles op papier zet, niet?
Nog eens een dikke pluim! Op naar de volgende Deflo.
Groetjes
Groetjes
Een reactie posten