Recensie 'Prooi'

Door: Marianne Kraai
Het zeventiende boek van de gelouterde Vlaamse schrijver Luc Deflo is wederom een succes. Prooi is een knappe psychologische thriller over de kwalijke gevolgen van lust en ontrouw, die zich afspeelt tegen het decor van de grauwe wijken van Belgische steden. Het boek is adembenemend spannend en houdt je in de houdgreep tot de laatste bladzijde.
Het is half elf ’s avonds als hoofdpersoon Inge Gerets na een personeelsfeest strandt op een verlaten Brussels metrostation. Nog minimaal een kwartier te gaan tot de metro komt, en ze voelt zich niet op haar gemak. Dan beseft ze dat ze niet alleen is. Een jonge allochtoon, zelfverzekerd en arrogant, staart haar aan alsof hij naar iets smerigs kijkt. Dan ziet ze de vuilniszak over de beveiligingscamera. Inge beseft dat ze als een rat in de val zit. Ze raakt in paniek.
Als de eveneens late reiziger en beursmakelaar Alex Dens haar uit de benarde en gevaarlijke situatie redt, ontstaat een korte romance tussen de twee. Inge weet op dit moment nog niet dat dit het begin is van een reeks schrikbarende gebeurtenissen die haar leven compleet overhoop zullen halen. Ze zet hiermee letterlijk haar huis, haard en leven op het spel.
Flitsende spanning en onverwachte bochten
Doordat Deflo veel gebruik maakt van korte, ritmische zinnen creëert hij een flitsende spanning waarbij hij zijn lezers nauwelijks de tijd geeft om adem te halen. Daarnaast schept de schrijver een sterk verhaal waarin je je goed kan inleven, onder andere door de geloofwaardige dialogen van zijn personages. De misdaadauteur wekt op deze manier zelfs begrip op voor de zieke geesten van de misdadigers in zijn verhaal.
Deflo neemt in zijn boek zeer veel onverwachte bochten en wendingen, zonder dat hij de controle over het verhaal verliest. Een verrassende gebeurtenis leidt meteen een nieuw vraagstuk in, waardoor een web van intriges en speculaties ontstaat.
Grauwe sfeer versus stoffig imago
Het ruwe en grove taalgebruik dat de Vlaamse schrijver hanteert, past goed bij de vergane stedelijke wijken van Mechelen en Brussel, waar het verhaal zich afspeelt. Het resulteert in een kille en botte sfeer, die de meedogenloosheid van de gevoelloze personages weer extra kracht bijzet.
Een enkel puntje van kritiek: de bijrol van politiecommissaris Schele Pierre Vindevogel is voor fervente Deflo-lezers misschien hilarisch, maar voor een beginner enigszins verwarrend. Hij past door zijn menselijke trekjes en stoffige imago ook niet goed bij de grauwe omgeving van ‘het Brusselse’.
Toch doet deze kanttekening niets af aan het feit dat het verhaal spannend blijft en resulteert in een daverend plot. De lezer van Delfo’s nieuwste boek is in deze zelf de ‘prooi’; hij wordt tot aan de laatste bladzijde meegesleept in het huiveringwekkende verhaal.

"Cultuurbewust Nederland"